22 juni 2014: December 2008, die hakte erin

December 2008, je zal denken waarom begin je dáár nu over?? Wat is daar dan zo bijzonder aan??

Eigenlijk is December 2008 er wel een om met jullie te delen;  ik denk daar nog vaak aan terug. 20 jaar jong, maar een December die ik niet snel vergeet.

Ik was in September gestart met een stage in het ziekenhuis, maar al snel begon ik me ziek te melden. Migraineaanval na migraineaanval volgde elkaar op. Ik stond al gauw bekend als de aanstelster, want ach.. wat stelt een beetje hoofdpijn nou voor!… Ja.. Wat stelt een beetje hoofdpijn nou voor?
Mijn studentenkamer was afgeplakt met vuilniszakken om het licht buiten te houden, ik lag met mijn hoofd onder de deken en met mijn handen tegen mijn oren gedrukt. Alle beetjes geluid of licht waren teveel en maakte dat ik in een niet te verdragen pijnscheut terecht kwam. Ik was inmiddels wel door mijn voorraad medicijnen heen en als die al wat deden maakte ik gebruik van de momenten dat het allemaal wel mee viel door de hoogst noodzakelijke zaken te doen, maar het meeste kwam terecht op anderen.
Migraine kende ik wel, ik was al langer bekend met het fenomeen. Uitvalverschijnselen aan de rechterzijde van mijn lichaam; arm, been, gezicht, wegvallen van de helft van mijn gezichtsveld, niet kunnen praten en schrijven en pijn… veel pijn. 72 uur, dat was de tijd die stond voor een migraineaanval; 72 uur afzien, maar hé.. wat stelt een beetje hoofdpijn nou voor?! De elkaar opvolgende aanvallen, gingen uiteindelijk over in één lange aanval, die niet meer leek op te houden.

De 72 uur verstreken en uiteindelijk werd het wel te gek; na de eerste week liep ik het liefst dwars door de muren van mijn kamertje heen. Dit moest stoppen! De daarop volgende week heb ik 3 keer (!!) op de eerste hulp gezeten en werd ik uiteindelijk weer weggestuurd, ze hadden me immers alle medicatie gegeven die ze voor Migraine voor handen hadden. Tabletten, sprays en uiteindelijk zelfs injecties, maar nee.. na een korte tijd verbetering kwam het in alle hevigheid weer terug.

Jaren eerder was ik vanuit de Middelbare school samen met moeders naar het Ziekenhuis geracet omdat mijn hangende gezicht en slechte spraak toch wel bezorgdheid wekte. Daar werd de diagnose gesteld en werd ik met wat medicatie weer lekker mijn eigen leventje in geslingerd, wel moest ik mijn migraine in de gaten houden, want als de pijn of de vorm van de aanvallen zou veranderen moest ik direct aan de bel trekken. Na de tweede keer op de eerste hulp heb ik dus braaf gepoogd om een afspraak te maken bij mijn Neuroloog in het Ziekenhuis in Brabant; ik mocht komen hoor!!! 26 Januari 2009!!

Pas bij het derde bezoek aan de eerste hulp werd ik verzocht door de dienstdoend Neuroloog om de volgende dag op het spreekuur te verschijnen als de klachten aanhielden. De volgende dag dus naar de beste man toe. Mijn gedachte was dat ik waarschijnlijk wel weer naar huis gestuurd zou worden met een tabletje of een spraytje, dus met weinig verwachtingen naar de beste Weledelgeleerde heer.
De angst sloeg me om het hart toen hij vertelde dat ik niet meer naar huis zou gaan die dag. Ik moest me gaan melden bij het opnamebureau en daarna op afdeling Oncologie. Wáááát?????!!! Ik moest me niet teveel zorgen maken; de afdeling Neurologie lag vol, maar omdat ik toch verdacht werd van een Subarchnoidale bloeding moest ik toch blijven.
Subarchnoidale bloeding werd door de Neuroloog in hocus pocus uitgelegd, maar het kwam erop neer dat ik verdacht werd van een bloeding tussen mijn schedel en mijn hersenvlies.
Eenmaal op afdeling werd ik aan een infuus gehangen, uiteraard door een eerste klas prikster (ahum!)… Net iets voor deze held, maar dat vond ik op dat moment helemaal niet belangrijk. Subarchnoidale bloeding.. de haren op mijn rug stonden rechtovereind bij dit begrip.. Hallo!!! Ik was 20!! Dit was écht nog niet de tijd om het te gaan hebben over bloedingen in mijn hoofd enzo..!
Het was inmiddels 16 December.. nog 7 dagen voor de kerst en ik lag ‘gezellig’ in een All Inclusive hotel.. Vrijwillig was het niet, maar de gedachte om met een eventuele bloeding naar huis te gaan klonk ook niet aantrekkelijk.

Om als verpleegkundige in opleiding in een Ziekenhuis te liggen is een ervaring op zich. ‘Je let wel even op je buurman he? Die kan geen alarm maken, als je denkt dat het nodig is bel je maar, dan komen we er gelijk aan.’ Of ik daarvan op keek? Uhm ja.. Had ik er behoefte aan op dat moment om voor een ander te zorgen? Nee, maar goed.. met een hoofd op springen ben je na 2 weken niet meer zo van de discussies en knik je braaf als je een vraag gesteld wordt. ’s Nacht veel commotie op de kamer, mijn buurman was niet meer…
Fijn als ze daarnaast zijn, die dokters, verzonnen ze om een infuus naast mijn bed te zetten. Om 06.00u-12.00u-18.00u-24.00u werd er een flesje Depakine aangehangen. Prima, want dit leek uiteindelijk wel te doen wat het moest doen, maar dat was mijn punt niet; Heb je ooit gehoord hoe irritant dat klotepiepje van zo’n infuuspomp is?? Beeld je nu even in dat je al 2 weken met een ondraaglijke koppijn rondloopt en luister er dan nog eens naar.. een keer of zes op een dag. Gelukkig wist ik als verpleegkundige in opleiding haarfijn het mute-knopje te vinden om daarna op de bel te drukken voor de zuster, maar dát werd dan weer niet op prijs gesteld. ‘Wie dacht ik wel niet dat ik was, ik mocht toch niet aan knopjes zitten?!’ Goh.. bijzonder, want toen de buurman machteloos in zijn bed lag mocht ik wel degene zijn die voor die beste man op knopjes drukte, maar voor mijzelf was dit je reinste onzin natuurlijk..

Ik heb uiteindelijk een dag of 3 op de Oncologieafdeling gelegen, ik stond vroeg op, voor mijn onbijt onder de douche, onbijtje en dan liggen, liggen, liggen, liggen.. en wachten tot er of medicatie of wat te eten of drinken langskwam. Lezen, televisie kijken of lekker op de laptop zat er niet langer dan een paar minuten in.
De dokter had ik al een poosje niet gezien en die bleek dan ook op vakantie te zijn vertrokken zonder mij te zien. Onderzoeken waren wel in snelvaart doorgegaan, dus ik had nog geen onraad geroken. CT’tje hier, MRI’tje daar, buisje bloed afgeven hier, punctie daar. Ergens de derde dag ging het absoluut niet oké, mijn hoofd stond wederom op klappen, douchen lukte niet en mijn onbijt kreeg ik niet weg. Maar een zuster zag ik niet. Pas om 14.00u ’s middags kwam er iemand vragen of het wel ging.. Nee.. wat denk je zelf?! Nog maar een paracetamolletje dan??

Uiteindelijk werd ik overgeplaatst naar de afdeling Neurologie, gelukkig zakte de aanval steeds verder af en kwam ik weer meer en meer onder de levenden.  Maar afbouwen van medicatie en uitslagen van onderzoeken, daar was nog geen sprake van. Ik kreeg kamergenoten en we stonden al snel bekend als de ‘slechte hoek’ van de afdeling. Tussen het liggen door maakten we lol, veel lol.. Wat moest je in hemelsnaam anders. Het bezoekuur was meer dan beperkt en als je dan eenmaal weer wat opknapt na inmiddels ruim 2,5 week ben je écht wel weer toe aan een lolletje.

Die dokter liet echter wel erg lang op zich wachten, dagelijks moeders aan de telefoon of ik al meer wist, maar nee.. ik had de dokter nog niet gezien. Uiteindelijk heeft het een meer dan stevig telefoontje van moeders met het Ziekenhuis gekost op 24 December. Na de vervangend, en stuk minder vriendelijke, Weledelgeleerde heer verteld te hebben dat hij over anderhalf uur een gesprek zou hebben met ons werd daar schoorvoetend aan toegegeven. Eindelijk kreeg ik uitslagen te horen, ik heb er welgeteld 8 woorden van meegekregen: Status Migranosis, vernauwde ader, vergrootte hypofyse, geen bloeding..Er was géén bloeding!!! Ik mocht naar huis met een weinig florisant medicatiearsenaal en een afbouwschema.
Nog een paar keer ben ik later bij de Neuroloog geweest voor nacontrole en wijzigingen in mijn medicatie omdat ik niet te genieten werd van de Depakine, maar hé.. mij hoorde je niet.. ik had geen migraineaanval meer.. ik kon mijn opleiding afmaken.. mijn leven ging weer door!!
Dat klinkt nou even heel dramatisch, maar dat stond wel even stil toen ik te horen kreeg dat ik verdacht werd van een subarchnoidale bloeding. Als je wil weten waarom; wikipedia en google are your friends! Ik heb nog een behoorlijke periode bij moeten komen van 3 weken Status Migranosis, maar weet je: What doen’t kill you, makes you stronger! En in vergelijking met waar ze me van verdachten bij opname viel de uiteindelijke diagnose alles mee!

Waarom kom ik juist nú op deze periode terug? Al jaren red ik het prima met mijn medicatie en ook tijdens de zwangerschap van M heb ik niet mogen klagen. Nu ben ik dolgelukkig met een nieuwe zwangerschap, maar de eerste weken van de zwangerschap kwamen die vreselijke aanvallen weer terug. Als de aanval voorbij leek kwam de volgende. Ik had er weer even een hard hoofd in voor de verdere zwangerschap. Ik ben vorige week bij de Neuroloog geweest, maar doordat alle medicatie die ze hebben nadelige effecten kunnen hebben op het ongeboren kind is de enige optie om vitamine B2 te slikken, véél vitamine B2.. En ik klop héél hard af nu, maar ik heb sindsdien geen aanval meer gehad! Ik moest na mijn bezoek aan de Neuroloog weer even terugdenken aan December 2008, die December hakte er even in! Die maakte me er even van bewust dat het leven kwetsbaar is en dat je ervan moet genieten, elke dag! Want waar ik vrolijk het ziekenhuis weer verliet om kerst te vieren met mijn familie, waren er ook mensen die dit nooit meer zouden kunnen doen…

22 juni 2014 Doelen

Het zal je niet vreemd in de oren klinken als ik vertel dat ik nog minstens 10 mapjes foto’s in de kast heb liggen, waarvan ik de helft al minstens een jaar of 5 niet meer heb ingezien.
Ik hou van foto’s en maak er elke dag meer dan eens een van dochterlief, manlief, mezelf of iets anders dat me op dat moment interesseert. Mijn telefoon kent dan ook minstens 1200 dagelijkse kiekjes en van de allerbelangrijkste foto’s, die met een fotocamera gemaakt worden, wordt 4x een backup gedraaid zodat ik écht zeker weet dat ik ze niet kwijt kan raken.

Was het vroeger nog zo dat je toch echt je fotorolletje moest wegbrengen om te bekijken hoe je foto’s eruit zaken, nu zie je direct of het een blijvertje is of dat hij toch echt in je digitale prullenbak gaat verdwijnen.

Van belangrijke gebeurtenissen laat ik afdrukken maken, die vervolgens in een mapje, in een doos, in de kast verdwijnen..
Mijn voornemen van mijn vorige zwangerschapsverlof was om de fotoboeken van M helemaal af te maken vóórdat ik weer aan het werk moest. Je raadt het al; mislukt!! Daarom zat ik dus gisteren tegen mezelf aan de huiskamer tafel kreten af te schieten; ‘oh ja..’, ‘ahhhh’, ‘oehhhh’, ‘ohh dat was ik helemaal vergeten’.
Ik heb mezelf een nieuw doel gesteld; M haar fotoboeken zijn klaar voordat Baby 2.0 geboren wordt!

Haakwerkjes begin ik aan met volle moed, maar na een paar weken raak ik erop uitgekeken en verdwijnen ze onafgemaakt in de kast om aan het volgende te beginnen. Daar zijn wel uitzonderingen op hoor; zo maakte ik voor M een eigen babydeken voor dutjes op de bank, voor mezelf en voor M een wintersetje met muts en sjaal, knuffels voor M, maar dan hebben we het over kleinere projectje en daar had ik voor mezelf geen doel voor gesteld; het moest af, maar wanneer dat maakte niet zoveel uit. Nu heb ik mezelf weer eens op een groter project gestort; Een babydeken voor Baby 2.0! En jawel ik stelde mezelf weer een doel; deze móet af voordat baby 2.0 geboren wordt!

Zo stelde ik nog wel wat doelen voor mezelf, allemaal einddatum ‘voor-geboorte-baby-2.0′

Als ik dan in gedachte een snelle opsomming maak van wat we daarnaast allemaal nog moeten doen vóórdat baby 2.0 geboren wordt, kan ik jullie nu al voorspellen dat ik over 20 weken roep dat ik uren tekort kom in mijn dagen en dat de week te weinig dagen heeft, maar ach; wat moet je zonder doelen in je leven he?!

Ik blijk niet de enige te zijn die doelen niet haalt en fotoboeken niet afmaakt; Vooral de babyfotoboeken lijken een project dat gewoon nooit binnen de gestelde doelstelling afkomt. Het is maar goed dat zo’n fotoboek niet van levensbelang is! Dat zou wat worden! 😉 En als de foto’s dan ingeplakt zitten, verdwijnt het fotoboek voor de komende jaren de kast in tot de baby in kwestie groot genoeg is om zelf foto’s te gaan kijken of als een gebeurtenis weer eens een keer ter sprake komt op een gezellige avond.
Voordeel van een jaartje later inplakken is dat je weer even teruggaat naar de op foto’s vastgelegde gebeurtenis, zou dat stiekem de reden zijn dat we het allemaal langer laten liggen?? 😉

20 juni 2014 Chaoot

Ken je dat.. van die dagen dat je de hele dag dol wordt van jezelf?? Alles wat je even kort weglegt raak je kwijt en vind je uiteindelijk terug op een volledig voor de hand liggende plek.. Wel op de laatste plek waar je zoekt en niet zonder dat je hele huis op zijn kop staat uiteraard!

Nou ben ik normaal gesproken al iemand die makkelijk spullen kwijt raakt. Vooral als ik bij het opruimen denk: ‘laat ik dat maar goed wegleggen, dit mag ik écht niet kwijtraken!’. Maar tijdens de zwangerschap is het wel heel ernstig gesteld met me!
Vorige zwangerschap ben ik mijn bril kwijtgeraakt in een van de eerste weken.. Ik heb wekenlang gezocht om hem uiteindelijk ruim na mijn bevalling terug te vinden in het binnenzakje van mijn motorjas.. Ik vind het een prestatie op zich! 😉

Ook deze keer lijken die ‘ik-word-dol-van-mezelf’-dagen me niet bespaard. Chaoot als ik ben was ik enkele weken geleden na het zwangerschapszwemmen plots mijn pasje van het zwembad kwijt. Zucht.. waar had ik dat nou weer gelaten?!
Tijdens het schoonmaken vandeweek kwamen we het gelukkig weer tegen. Yes! hij was er weer! Wás ja, dat lees je goed. In the blink of an eye was ik het ook alweer kwijt en begon de zoektocht opnieuw; ik wist toch zeker dat ik het net veilig en goed had weggelegd?!

Bij deze blunder bleef het uiteraard niet, ik bedoel; je fel blauwe shirtje uittrekken om te gaan zwemmen is uiteraard ook érg overrated en wáárom zou je in hemelsnaam je trolley na het boodschappen doen nog mee naar huis nemen?! *proest* Sorry, ik moet soms gewoon om mezelf lachen

Gelukkig heb ik een gouden smoes; Zwangerschapsdementie! 😉
Wat denken jullie.. kom ik daarmee weg??? 😉

19 juni 2014: Ochtendrecept

Vroeg opstaan is nooit mijn sterkste punt geweest, niet in de zomer, laat staan in de winter.
Dit vraagt dan ook om een voor mij ideaal recept voor de vroege ochtend;
Een warme douche, een warme bak Brinta, vooral géén stress, een portie nieuws om bij te blijven en eenmaal in de auto een portie harde muziek.

Ja, ik weet het. Over die bak Brinta zijn de meningen vast verdeeld, maar hé, de maag is gevuld!

Van het nieuws word ik nou lang niet altijd vrolijk.. Ik verbaas me keer op keer over de onderwerpen die aan bod komen; wat is er in hemelsnaam met de maatschappij aan de hand? Als we even goed gaan nadenken is het van de zotte dat we al niet eens meer opkijken van de nieuwsberichten..
Een tienjarige overvaller, een meisje dat zonder enige aanleiding door een 15-jarige onderuit getrapt wordt, gewelddadige inbraken, gijzelingen, schietpartijen, enz. 10 Jaar(!!!) nog even en we moeten de peuters in de gaten gaan houden 😉
Schrijnende verhalen van de ouderen, die ons land hebben opgebouwd, waarvoor nu de voorzieningen volledig uitgekleed worden.
Schrijnende verhalen van ouders met kinderen die te maken hebben met Bureau Jeugdzorg.

Máár; Gelukkig hebben we natuurlijk ook de juichende mensen voor Oranje deze dagen, het Nederlandse elftal heeft immers al 2 hele wedstrijden gewonnen, dus de oranje-gekte is loooooooooooooos!

Met de muziek kan ik alle kanten op. Terug naar de zomer van 2011 met Danza Kaduro. Of even terug in gedachte met Guus.
Guus.. ik heb niks met Nederlandstalige muziek, maar die man weet keer op keer een snaar te raken.

Waarschijnlijk niet verrassend als ik vertel dat ik ’s ochtend mijn tijd ruim plan; ik heb immers tijd om dit blog te schrijven.
En nu ben ik wel eens benieuwd; Hoe ziet jullie ochtendrecept eruit?

Fijne dag vandaag! Geniet!

 

17 juni 2014 19+1

19 weken + 1 dag zwanger inmiddels, wat vliegt de tijd!

Mijn eerste zwangerschap is me dat niet eens zo opgevallen, we waren druk met ons nieuwe huis, de verbouwing, verhuizing, enz. Daarnaast had ik meer dan een beetje last van mijn bekken en slijmbeursontstekingen in mijn heupen, al met al kon het me soms niet snel genoeg gaan toen. Maar even alles in perspectief: Ik heb ondanks de drukte en de last wel genoten van mijn zwangerschap!

Nu lijkt de tijd te vliegen, ik raak soms al lichtelijk in de stress als ik bedenk wat we allemaal nog moeten regelen!
De kamer van onze oudste dochter is nog lang niet in orde en de babyspullen liggen allemaal nog ver op zolder. Was ik de vorige keer met alle regeldingetjes meer dan op tijd, ben ik nu steeds nipt op tijd om alles daadwerkelijk te regelen.
As we speak bedenk ik me dat ik ons gastouderbureau nog niet gemeld heb dat er gezinsuitbreiding op komst is! Lijkt allemaal wat vroeg, maar dat blijkt in de praktijk toch behoorlijk tegen te vallen!

Wil ik hiermee zeggen dat ik minder geniet?? Absoluut niet!
Ik geniet ten volste van deze zwangerschap, kan niet stoppen met lachen als ik weer eens een schopje voel en ik kan blijven genieten van het geluid van het hartje!

De meest gehoorde vraag deze dagen: ‘Weet je al wat het wordt?’
Ja, dat weet ik; een baby! En ik hoop met alles wat ik hopen kan dat het een gezonde baby worden mag.
Het lijkt tegenwoordig een absolute must om van tevoren het geslacht van je kindje te weten. Ik snap het wel, zo kan je de kamer, kleertjes, speelgoedjes, knuffeltjes daarop aanpassen. Maar ik vergeet nooit meer hoe bijzonder de verrassing was bij de geboorte van onze oudste dochter.
Dat het geslacht meestal geen verrassing meer is voor de nieuwbakken papa en mama is te merken in de winkels, die hebben daar perfect op ingespeeld. Ik daag je bij deze uit; zoek maar eens een neutrale garderobe bij elkaar, ik wens je succes!

De hormonsters zijn een veel besproken onderwerp als het gaat om zwangerschappen. Het lontje van de vrouw kan nog wel eens wat korter zijn en zich hele dagen happy en fit voelen zit er ook lang niet altijd in. De mannen hebben inmiddels door dat het ook best wel eens grappig kan zijn als vrouwlief op elke opmerking lekker hapt, maar hé, ben eens eerlijk dames; hebben júllie je hormonen nooit misbruikt?

 

16 juni 2014 De bureaucratie

‘Bureaucratie’, heb je dit wel eens opgezocht in het woordenboek van Van Dale??

Lees en huiver;

bu·reau·cra·tie (de; v; meervoud: bureaucratieën)1. overmaat aan regelende instanties en regelingen

Je zou er rillingen van krijgen, alleen al van het lezen van de betekenis, laat staan wat er van binnen met je gebeurt als je met het begrip in aanraking komt. Ik ken mezelf inmiddels en ik kook als ik weer eens oploop tegen het geweldige fenomeen dat ooit iemand ‘Bureaucratie’ noemde..

Ik kan me haast niet voorstellen dat dit iets is dat je níet bekend voorkomt!

Té veel regels, té veel mensen die zich bezighouden met hetzelfde. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik leerde als klein meisje al dat alles waar ‘té’ voor staat ongezond voor je is!

Wanneer ik dan tot de ontdekking kom dat de medewerkers bij de regelende instanties, die toch juist degenen zijn waarvan je verwacht dat ze de regeltjes allemaal nog snappen, geen wijs meer kunnen uit de resultaten van de regeltjes.. dan gaat het mis! Om dan nog maar niet te spreken over de ondersteunende geautomatiseerde programma’s, die allang niet meer zo ondersteunend blijken aan al die regeltjes en medewerkers.
Volgen jullie me nog?

Probeer de belastingdienst eens wijs te maken dat het geld dat zij van je terug willen hebben écht niet het geld is dat jij terug zou moeten geven. Of erger nog; als je dan te horen krijgt dat het echt je eigen schuld is dat het fout is gegaan, omdat je een wijziging doorgevoerd zou hebben, probeer diezelfde persoon dan maar eens aan zijn hersenen te peuteren dat jij écht geen wijziging hebt doorgegeven. Het terughalen van de inhoud van de wijziging is dan weer de volgende uitdaging. Maar goed, dat de belastingdienst een instantie is die ze beter kunnen opdoeken in ieders belang, dat is voor niemand nieuw. Toch lijken ook andere instanties niet te leren van het commentaar op de belastingdienst en gaat de horror door.

Ooooo ja, wel eens gehoord van die mooie ‘meegroei’-service van een zorgverzekeraar?? Nee, ik ook niet, totdat ik vragen had over prenatale screening tijdens de zwangerschap en mij een aanbod gedaan werd wat ik simpelweg niet kon weigeren!
Je mag zomaar halverwege het jaar overstappen naar de gezinspolis als je in verwachting bent! Wat een geweldig idee!
Ik vraag info op via de mail en dan begint het mooie aanbod al te wankelen…. Je kan er gebruik van maken, maar je omzetting gaat wel pas in op de eerste van de volgende maand.. verdorie, het is vandaag de 2de…
Als je hierover gaat informeren bij de klantenservice dan wordt je al snel moe; tussen deze 2de en de volgende 1e wordt er niks vergoed uit je nieuwe pakket.. verdorie zeg, daar had ik tijdens het slaapkameravontuur even niet over nagedacht! Wat nou toch als mijn onderzoeken precies tussen die tweede en de eerste vallen en je daarin weinig keuze hebt, omdat die onderzoeken nou eenmaal in een bepaalde week van je zwangerschap plaats moeten hebben? Wat als ik me niet zo zeker voel dat ik met 6 weken de zorgverzekeraar al op de hoogte stel van de zwangerschap?
Ik hoop dat jullie het sarcasme voelen, want dit wordt gewoon ongezond.
Zes telefoontjes met de zorgverzekeraar verder en een klacht op klachtenkompas later kwamen ook zij tot de conclusie dat dit toch wel vreemd was! Joh!

Als je een kind kon bestellen met vooraf geplande, gegarandeerde, geboortedatum, dan waren er vast tal van mensen die hiervan gebruik zouden maken, maar de beweegredenen van deze mensen zouden zijn m.i. toch wel anders zijn dan de bureaucratie bij de zorgverzekeraar.
Maar goed, toch fijn dat zij denken dat deze optie bestaat, wat zouden we leven in een geweldige wereld als het aan de zorgverzekeraar lag; Niemand meer die ongewenst kinderloos bleef! Niemand meer die te vroeg beviel! En bovenal geen engeltjes meer die ons veel te vroeg zouden verlaten! Zullen we de opties uitbreiden zorgverzekeraar?? Mogelijk dat we dan ook gezondheid kunnen bestellen bij u?? Ik heb nog wel wat gegadigden die ik dat meer dan gun!

Een wereld waarvoor je zou tekenen, nu, ter plekke! Maar helaas, de realiteit zegt anders.. Maar daar waar de regels juist ondersteunend bedacht zijn om de gang van zaken in de realiteit te kunnen reguleren en verduidelijken, lijkt de bureaucratie de realiteit met rasse schreden voorbij te rennen……. Was dit nou de bedoeling? Ik vraag het me af…..

15 juni 2014 Realitycheck

Vaderdag.. ik lig nog in bed.. vanmorgen met onze dochter papa wakker gemaakt en bedolven onder kusjes, knuffels en een kado. Ons geluk kan niet op,  wat zijn wij rijk zo samen! 

Nu denk ik terug aan gister; wat een contrast.. Wat een emotionele, heftige, maar ook mooie dag. 29 jaar was ze en gisteren draaide de dienst in het crematorium om haar. Dat is niet zoals het hoort; op je 29ste hoor je te floreren, hoor je te genieten van je leven en hoor je de kans te krijgen nog minstens 40 jaar van het leven te genieten samen met je grote liefde (míntens!), maar op je 29ste hoor je zeker niet degene te zijn waar een uitvaartdienst om draait.. 

Persoonlijk kennen deed ik haar niet, maar mijn man had contact met haar man en verdomd wat komt dit dan ineens dichtbij! Ik las haar blog, ik las artikelen waarin zij aan t woord was en keek de aflevering van ‘Je zal het maar hebben’. Wat is dit een realitycheck! Ze streed haar strijd in drievoud; ze vocht tegen de ziekte Cystic Fibrosis (cf), trok ten strijde voor meer geld voor onderzoek naar cf en streed voor meer donoren. Toch verloor ze haar strijd tijdens de tijd dat ze op de wachtlijst stond voor ‘een nieuw setje’ longen. Of eigenlijk.. verloor ze de strijd? Nee.. ze kreeg geen kans om de strijd te winnen zo zou ik het eerder zeggen, want dat haar strijd hier eindigde lag niet aan haar of aan de mensen om haar heen die haar dierbaar waren. 

In de auto terug naar huis vanaf de uitvaart heb ik me geregistreerd als donor, laks als ik was.. eigenlijk was ik niet laks.. ik was in ontkenning, ik wilde er niet over nadenken dat er een tijd komt dat ik er niet meer ben. Maar dit kwam zo dichtbij.. dit opende mijn ogen, ik mocht dit niet meer uitstellen! Mijn registratie in het donorregister is van levensbelang voor anderen.

Nogmaals denk ik terug aan afgelopen week, het overlijden van een jonge vrouw maakte indruk op ons, maar wat bij mij enorm binnenkwam is dat het leven gewoon doorgaat. En wat schrijf je in hemelsnaam op een kaartje aan een weduwnaar van om en nabij je eigen leeftijd..

Oneerlijk dit! 

Tijdens de dienst ben ik vanbinnen blauw geschopt.. onze BiB (Baby in Buik) kreeg mijn emotionele rollercoaster ook mee. Niet eerder zoveel geschop in mijn buik. Nog een teken dat het leven doorgaat,  terwijl we afscheid nemen van een veel te jonge vrouw laat een toekomstig bewoner van deze aarde ons merken dat hij/zij er ook is.

Dit is waar ik het over had. Dit hoorde zij, deze jonge sterke vrouw, ook allemaal nog mee te kunnen maken.. ze was nog zo jong!

Rust zacht lieve vrouw!